อัพเดทสารทุกข์สุขดิบ ของคุณแม่ (๗๐.)

[อาการคุณแม่เป็นอย่างไรบ้าง]
บ่อยเลย ที่เพื่อนถาม เรื่อง อาการคุณแม่
ผมก็มักจะตอบว่า "ทรง ๆ เหมือนเดิม"
แล้วเสาร์สุดท้ายของสิงหาคม 2561
น้องสาว (ลูกสาวป้าศรีเพ็ญ) 
ถามอาการคุณแม่ ที่ร้านกาแฟ หน้าออมสินเกาะคา
ก็ไปเล่าผ่านเฟสว่า

ขอเล่าว่า เมื่อก่อนจะหนึ่งปีครึ่งนู้น
อาการคุณแม่อยู่ระยะปานกลาง
ไปหาหมอ #อัลไซเมอร์ สม่ำเสมอ
แต่เมื่อปีครึ่งที่ผ่านมา
มีอุบัติเหตุ คุณแม่เข้าระยะปลาย
ทันที ผมก็ออกมาดูแลทันที
หลังดูแลคุณแม่มาปีครึ่ง
ก็ปรับวิธีการดูแลใหม่
ที่น่าจะดีสำหรับท่าน และตัวผม

[วิธีการดูแลใหม่]
วิธีใหม่ที่ว่า คือ จ้างคนดูแลที่คุณแม่
คนดูแล คือ เพื่อนบ้านที่ท่านชื่นชอบเป็นทุนเดิม
มาดูแล 24 ชั่วโมง 5 วัน
ส่วนผมก็มาดูแลในวันเสาร์ ถึงอาทิตย์
วันไหน ท่านแข็งแรง คุยรู้เรื่อง และ ผมมีกำลังใจเข้มแข็ง
ก็จะพาคุณแม่ออกไปทานอาหารนอกบ้าน
เปลี่ยนบรรยากาศ แต่ต้องใส่แพมเพิร์ส กันไว้ก่อน
และต้องเลือกร้านที่ไม่มีบันได
เพราะถ้าผมประคองท่านคนเดียว
อาจพากันล้ม หากขึ้นลงบันไดหลายขั้น (ร้านแรกมีหลายขั้น)
ในทุกสุดสัปดาห์จะดูอาการของท่านไปด้วย
แล้วผมก็กลับไปทำงานเย็นวันอาทิตย์
รู้สึกว่า คุณแม่จะไว้วางใจผู้ดูแลมากกว่าผม
เพราะผมเป็นผู้ชาย แต่คนดูแลเป็นผู้หญิง
แล้วพี่ที่ดูแลคุณแม่ มีครอบครัว
ก็มาช่วย ผลัดเปลี่ยนกันดูคุณแม่ บ้านใกล้กัน
ท่านไว้ใจ พอมีอะไรท่านก็เรียกพี่เค้า
แต่ถ้าผมอยู่ด้วยแล้ว
ท่านก็จะประหม่า แอบเดิน แอบเข้าห้องน้ำ ก็เป็นเหตุให้ล้มบ่อย
แต่ถ้าเป็นผู้ดูแลท่าน มาคอยประคองท่านก็จะเชื่อฟัง ไม่ดื้อ

[ระยะปลาย]
คุณแม่เข้าสู่ ระยะปลายตอนต้น
(คิดเอาเอง อ่านแล้วพบทุกอาการ แต่ไม่รุนแรง)
แต่เมื่อวานนี้ ท่านเข้าสู่ ระยะปลายตอนกลาง
เพราะท่านนั่นหลับทั้งวัน ชวนไปไหนก็ไม่ไป
การพูดจา ก็พูดได้ไม่ชัดถ้อยชัดคำ ง่วงทั้งวัน
วันนี้ดีขึ้น
พูดจาโต้ตอบ ชัดถ้อยชัดคำ
และทานเก่งเหมือนเดิม มีของที่ชอบให้ เช่น แกงเมือง ของหวาน
วันนี้ มีแขกมาเยี่ยม มีน้องมาเยี่ยม คุยโต้ตอบสนุก
อาหาร ผลไม้ก็เต็มตู้ ก็เลยไม่พาออกไปทานข้าวนอกบ้าน
ส่วนการขับถ่ายก็มีปัญหาเหมือนเดิม ตามประสาระยะปลาย
การควบคุมการเคลื่อนไหวก็พอไหว เหมือนเดิม
การเดิน ที่บ้านจะติดตั้งราวจับไว้ ในระยะ 1 - 2 เมตรได้
มีบริเวณที่จะปล่อยท่านเดินเกาะ ถือเป็นกายภาพไปในตัว
คือ เตียงถึงห้องน้ำ และในห้องน้ำ มีราวเกาะครบ
นอกนั้นก็ไม่ค่อยเดินแล้ว เพราะใช้รถเข็นในบ้าน

[ไม่ทุกข์เลย]
สมองเสื่อม หรือ อัลไซเมอร์ สำหรับคุณแม่
ท่านไม่ทุกข์นะ ไม่เอะอะเสียงดัง  
อาจเป็นเพราะ ทานยากับหมอเฉพาะทางตลอด
มีแต่ลูกหลานหละ ที่กังวลแทนท่าน 
ส่วนท่านก็ดูสบายใจ เพราะไม่มีใครขัดใจ และไม่เจ็บป่วย
มีคนเอาใจ อยู่ดูแลใกล้ชิด หาของอร่อยให้ท่าน
ที่ท่านจะหงุดหงิดก็เรื่องเสื้อผ้า อยากนู่นนั่นนี่
เช่น อยากใส่กางเกงขายาว
หรือ อยากกลับบ้านเก่าในโรงงานน้ำตาลที่รือไปหลายสิบปี
หรือ อยากให้คุณยายกลับจากบ้านเก่าที่วังกะพี้ 
แต่คุณยายของผมเสียไปกว่า 20 ปีแล้ว
ส่วนเรื่องครอบครัว หรือ เรื่องงาน
ท่านลืมสิ้น เริ่มจากลืมว่าผมเป็นลูก
ทำให้ท่านไม่รู้ว่าตนเองมีหลาน
จำสามี หรือคุณพ่อของผมไม่ได้
ความทรงจำที่ชัดเจนคงราว 10 ถึง 20 กว่า ๆ