ญาติพี่น้องมาเยี่ยม ใจชื้นขึ้นมาเลย (๗๒.)

[ณ ปัจจุบัน]
กว่า 4 เดือนแล้ว ที่พี่ข้างบ้านมาดูแลคุณแม่
ส่วนผมก็กลับมาผลัดเปลี่ยนหมุนเวียน
ช่วงสุดสัปดาห์
วันธรรมดาก็ไปทำงานหาตัง ไว้ใช้จ่าย
จึงมีช่องว่างให้ได้หยุดพัก ได้หายใจลึก ๆ บ้าง
ปีครึ่งที่ผ่านมา
การอยู่กับคุณแม่ และเห็นท่านเจ็บป่วย
โดยช่วยเหลืออะไรไม่ได้ เป็นความทุกข์
ยิ่งท่าน ชอบทำอะไรคนเดียว
โดยไม่เรียกผม แล้วล้มบ้าง เลอะบ้าง
ก็ยิ่งรับรู้ว่า ช่วงว่างระหว่างผมกับท่านกว้าง
แต่กับพี่ข้างบ้าน
คุณแม่สนิทด้วย เรียกหาตลอด
ท่านวางใจ จนไม่ห่วงเรื่องการดูแล
จะห่าง ก็ตอนทำกับข้าว หุงหาอาหารเท่านั้น

[น้อง ๆ มาเยี่ยม]
บ่อยครั้ง ที่ญาติ พี่น้อง ลูกพี่ลูกน้อง มาเยี่ยม
ที่ผ่านมา ก็จะดูแลท่านความเรียบร้อยของท่าน
ให้พร้อมรับแขกต่างบ้าน ญาติต่างเมือง
การมีเพื่อน หรือญาติมาเยี่ยม ในวันสุดสัปดาห์
รู้สึกดีใจครับ ชื่นใจ
คลายเหงา คลายเครียด คลายกังวล
เรื่องความพร้อมภายในบ้าน
ก็เป็นไปตามสภาพบ้านของผู้ป่วยอัลไซเมอร์
ที่เดินเหิรไม่ค่อยถนัด ก็เชื่อว่าญาติที่มาเยี่ยมเข้าใจ
ผมก็เล่าอาการให้ฟัง แบ่งเบาความทุกข์ในใจผมไป

[อาการหลากหลาย]
เวลาถูกถามว่า อาการคุณแม่เป็นอย่างไร
ช่วงนี้ บอกได้ว่า "ไม่ซ้ำกันในแต่ละวัน"
สัปดาห์ก่อน ผมไปดูแล ท่านนอนหนักทั้ง 2 วัน
มาสัปดาห์นี้ ท่านกระชุมกระชวย ไม่นอน
มีญาติในเวียง และหลานมาเยี่ยม
ท่านคึกคัก ทั้งวัน พูดคุยปกติ
ตกเย็นมา มีรบเร้าหนักเลย
ฮบกลับบ้านในโรงงานสมัยท่านอายุ 20
เคยพาไปหลายครั้งแล้ว
เดี๋ยวนี้รื้อทิ้งหมด โรงงานก็ปิด ไม่เหลือสภาพเดิม
แต่ท่านก็รบเร้าอยู่บ่อย ๆ
การรบเร้านี้หายไปพักหนึ่งแล้ว และฮบกับพี่ข้างบ้านด้วย
เมื่อวานหลังญาติกลับไปกันหมดแล้ว
คุณแม่ก็เตรียมจะไปขึ้นรถ ขอให้ไปส่งที่บ้านในโรงงาน
ตกดึกมา น่าจะเที่ยงคืน
เรียกให้ไปส่งอีก
ก็ตอบท่านสั้น ๆ ว่าดึกแล้ว หลับกันก่อนนะ
ไม่พร้อมเดินทาง พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน
พอวันรุ่งขึ้น ท่านก็ลืม และไม่พูดถึงอีก