รักตัวเองมากเท่ากับรักคนอื่น (๗๕.)

[รักเท่าใดก็ทุกข์เท่านั้น]
ในทางพุทธเค้ามีคำว่า อุเบกขา
ไว้ให้เป็นหลักปฏิบัติคือหนึ่งในพรหมวิหารสี่
เกิดมาเป็นคนจะรักใครถึงขนาดยอมตายแทนได้
เคยถูก "ท่านหนึ่ง" ถามว่า "ยอมตายแทนใครไหม"
เค้าตอบว่า "ไม่มีใครเลย"
ไม่มีใครที่เค้าจะยอมตายแทนได้
ในชีวิตจริงก็ไม่รู้นะครับ ว่าจะตอบกันแบบไหน

เตียบ่อกี้ ในดาบมังกรหยก
ยอมตายหลายครั้ง
เพื่อหลายคน และหลายเหตุการณ์

ในความรู้สึกของผม ผมมีนะ
ยิ่งเห็นผู้มีพระคุณเหนือเกล้า ทุกข์เท่าใด
ยิ่งเห็นคนที่เราพูดได้เต็มปากว่าตายแทนได้ ทุกข์เพียงใด
เราเองก็ยิ่งเจ็บปวด
บางครั้งอาจพูดว่าเจ็บจนชิน
แต่ผมไม่ชินนะ
เจ็บไม่ว่าครั้งใด เรื่องอะไร ก็ไม่เคยชิน
เรื่องทุกข์นี่ ไม่เคยชิน
ทุกข์ครั้งใด เหมือนทุกข์มาใหม่ สดใหม่ทุกครั้ง
ผมไม่ค่อยบ่นกับใคร เพราะบ่นไม่ได้
ความเชื่อต่างกันเกินไป
ยิ่งระดับความรู้สึก บทบาท และมุมมองต่างกันแล้ว
บ่นไม่ออกเลยครับ
เพราะรู้ว่าผู้ฟังมีบทบาทใด
แต่บ่นไว้ตรงนี้
เป็นอีกเวทีที่ใช้ระบาย แล้วผมก็ระบายมาได้ 2 ปีแล้ว
สรุปได้ว่าไม่ชิน กับความรู้สึกทุกข์
แต่ชินกับการระบายผ่านการบอกเล่าเรื่องความทุกข์
ร้องไห้ได้ตลอด อ่อนแอได้เสมอ ชินกับการมีน้ำตาซึม

[รู้ตัวน้อยลงมาก]
มนุษย์ทุกคนมีสมอง คุณแม่ผมป่วยทางสมอง
เป็นโรคที่ชาวบ้านเรียก สมองเสื่อม
รับยาจากหมอที่เก่งของลำปาง
หาอ่านเยอะครับ ตรวจมาละเอียดล่ะ
ภาวะสมองเสื่อมของคุณแม่
ค่อย ๆ ดำเนินไป ไม่เร็ว ค่อย ๆ เสื่อมลง
ก่อนหน้านี้ คุณแม่ทานข้าวด้วยตนเองได้
ใช้คำว่า ได้
ตอนนี้ คงใช้คำว่า ได้ ไม่ได้แล้ว
ผู้ดูแลป้อนข้าวคุณแม่ตลอด
สุดสัปดาห์่ ช่วงแรกก็สลับ ทานเองกับป้อน
ช่วง 2 - 3 สัปดาห์นี้ ต้องป้อนอย่างเดียว
ยกเว้น นม กับน้ำ คุณแม่จะยกดื่มได้
อาหารที่เคยทานเองได้
เช่น ข้าวเหนียวมะม่วง ผลไม้ หรือบัวลอย
หรืออาหารอร่อย ใด ๆ ก็ต้องป้อน

[ป้อนข้าว ป้อนขนม]
ส่วนใหญ่ สติของคุณแม่จะไม่แข็ง หลังตื่นนอน
ปัญหาคือ คุณแม่คุมสายตาให้มองอาหารไม่ได้
ไม่สามารถก้มมองอาหารได้ คอแข็ง
แม้พูดคุยด้วย อธิบายเรื่องการทานข้าว
แต่ก็ไม่สามารถก้มมองอาหาร
ไม่สามารถคุมมือจับช้อน ตักไม่ขึ้น ตักไม่ตรงปาก
หลายครั้งขยับสายตาไม่ได้
ตามสิ่งที่อยากมอง ไม่ได้
คือ จ้องมองไม่ได้ สายตาลอยไปทางอื่น
คุยกับผม แต่ตามองไปทางอื่น มองเพดาน
แต่ก็เป็นในบางเวลา เช่น ตื่นนอน
ตอนนั่งดูทีวี สายตาก็มองทีวีได้

[คุณแม่ไม่ค่อยทุกข์]
ผมรักคุณแม่ เพราะคุณแม่ก็รักผม
เรารักคนที่รักเรา ผมว่าเป็นเรื่องธรรมดานะ
และทุกข์ เมื่อเห็นคนที่เรารักเป็นทุกข์
เรื่องนี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องธรรมดา
อ่านหนังสือธรรมะ
หนังสือประวัติของผู้ล่วงลับหลายคน
ทั้งพระเกจิ ผู้มีฐานะ
ถ้าป่วยเรื่องสมอง
ก็จะคุมร่างกายไม่ได้เหมือนกันหมด
มองไม่ได้ กินไม่ได้ เบาไม่ได้ หนักไม่ได้
ขยับร่างกายยังไม่ได้เลย
นี่คือทุกข์ เมื่อเห็นคนที่เรารักเป็นทุกข์
ยิ่งรักหลายคน ยิ่งทุกข์เยอะเข้าไปใหญ่
ความรัก คือ ความทุกข์
แต่ความรัก คือ ความสุข เช่นกัน
จึงมีบางเวลาที่คลายทุกข์ไปได้บ้าง