บอกรักแม่ทุกวันเลย ในวันที่แม่จำผมไม่ได้ (๒๙.)

[บอกรักแม่ ในวันแห่งความรัก]
แม่ กับผม ก็คงเหมือนแม่ลูกทั่วไป
ที่ดูแลกัน และกัน
ในยามที่ล้มป่วย และคุณพ่อจากไป .. นานแล้ว
ก่อนหน้านี้
ผมโชคดีที่มีโอกาสบอกรักแม่ เป็นครั้งคราว
ด้วยการพาไปทานข้าว ช็อบปิ้งบ้าง คุยกันวันสุดสัปดาห์
แต่ 3 เดือนมานี้ บอกรักท่านบ่อย
และตั้งแต่วันแห่งความรัก 2560
ต่อแต่นี้ไป ผมอาจต้องบอกรักท่านทุกวันเลย
เพราะ .. ท่านจำผมไม่ได้ซะแล้ว
จำว่าเป็นคุณน้าบ้าง เป็นคุณพ่อบ้าง เป็นผมบ้าง

[ถก .. กันว่าผมเป็นลูก]
ก่อนจะบอกรักท่านบ่อย ๆ
มีเหตุน่ะครับ
มีอยู่วันหนึ่ง ท่านบอกว่าผมเป็นพ่อ เหมือนเคย
ท่านเทียบมือท่าน กับมือผม
แล้วสงสัยว่าทำไมมือท่านเหี่ยวกว่ามือของผม
อ้าว .. จากนั้นก็อธิบายเรื่องอายุ
ยกแม่น้ำทั้ง 5 มาอธิบาย
สรุปว่าท่านไม่เชื่อ ตั้งแต่นั้นก็เลิกอธิบาย
แต่ใช้วิธี "ขอบคุณคุณแม่ ที่ให้กำเนิด เลี้ยงดูผมมา"
ซึ่งง่าย และไม่ซับซ้อนสำหรับผม
ตรงไปตรงมาเลย
ท่านก็ฟังแล้วเงียบทุกครั้ง
ก็คาดว่าเข้าใจ เพราะเคยถามเช็คแล้ว

[ขอบคุณครับแม่]
พูดบ่อย ๆ ว่า

ผมลาออกจากงาน ทิ้งทุกอย่างมาดูแลแม่ เพราะแม่อุ้มท้องผมมาให้นม เลี้ยงดู ยามเจ็บไข้เป็นทอลซิล ก็พาไปหาหมอ จนผมเคยชินกับเข็มฉีดยาแก้ทอลซิลอักเสบโตมาก็เข้าโรงเรียน จำได้ว่าได้ตัง 6 สลึง ไว้ซื้อขนมหลังเลิกเรียนดูแล สั่งสอน
จนจบประถมที่นั่น มัธยมที่นี่ มหาลัยที่นู่นทุกอย่างที่ผมมี ที่เป็น ก็เพราะแม่ทั้งนั้นแล้วในวันที่แม่ล้มป่วย ผมก็ต้องมาดูแลนี่ไง .. นี่หละเหตุผลที่ผมอยู่ดูแลแม่

[จำได้ว่า ในตอนที่จำได้]
ประมาณ 1 - 2 ปีที่แล้ว
คุยกับคุณแม่ว่า
คุณแม่มีอาการหลงลืมง่ายแล้วนะ
ต่อไปนี่จะจำหลานไม่ได้นะ
นั่นเป็นอดีตน่ะครับ
เดี่ยวนี้ ตัวผมที่เป็นลูกคนเดียว
คุณแม่ยังจำไม่ได้เลย