จะเดินออกบ้านไปหาเพื่อน ไปบ้านเก่าในโรงงานที่ไม่มีแล้ว (๑๕.)

จะเดินไป ตามใจฝัน
บางทีฝันของท่าน กับฝันของผมก็ไม่ตรงกัน

[ผมจะไปธุระในเมือง]
วันนี้งานเข้า คุณแม่ได้ยินว่าผมต้องไปธุระในเมือง
แล้วท่านก็ถามว่า ใครจะอยู่กับแม่ ใครจะพาเข้าห้องน้ำ
คำตอบอาจไม่เป็นที่คาดหวังของคุณแม่
แต่คุณแม่เก็บมาเป็นอารมณ์ และจดจำไว้เรียบร้อยแล้ว
จากนั้นอีก 2 ชั่วโมง
ท่านก็ออกฤทธิ์ด้วยการอยากจะออกบ้านไปนู่นมานี่
คราวนี้ท่านไม่ฟังผมเหมือนทุกครั้ง
ดื้อตาใส
มี 2 สถานที่ที่ท่านอยากไป คือ บ้านเก่าในโรงงานที่ไม่มีแล้ว
และบ้านเพื่อนเก่าที่เคยสนิทกันมาก คือ ป้าบัวไหล
ซึ่งมาเยี่ยม พูดคุยด้วยเมื่อไม่กี่วันก่อนนี่เอง

[ลุกขึ้นเดินแบบเซ ๆ]
วันนี้ท่านมีสติ ลุกขึ้นเดินแบบเซ ๆ ไปที่ประตู
ห่างไปไม่กี่เมตร ท่านไม่ล้ม แค่เซ ๆ ซึ่งเราฝึกกันประจำ
สามารถพยุงตัวได้ ในตอนที่มีสติ
แต่ยังเดินเซตามอาการของพาร์กินสัน
เพราะท่านมุ่งมั่นจะเปิดประตูให้ได้ และทำอยู่นาน
ผมจำใจต้องช่วยเปิดประตู และประคองท่านไปที่ประตูใหญ่
ไม่อยากให้ท่านมีอารมณ์ขึ้นตอนนั้น
พอถึงประตูใหญ่ ท่านบอกว่าจะไปบ้านป้าบัวไหล
ผมก็จำใจ และคิดจะประคองพากันเดินไป
เที่ยงวัน ร้อนก็ร้อน ไม่อยากบังคับเกินไป
มือขวาถือร่ม มือซ้ายถือแขนท่าน
แต่ท่านหลุดปากว่าให้ไปเอารถยนต์มา ท่านจะนั่งไป
ผมก็ได้ที บอกท่านว่า "ผมไม่รู้จัก"
คุณแม่ต้องบอกทิศทาง และจะพาเดินไป
พอได้ที ผมก็บ่ายเบี่ยง โน้มน้าวว่าท่านไม่สบายอยู่
อยากให้ท่านไปพัก ผมออกงานมาดูแลท่าน
สรุปว่าท่านคงเหนื่อง ยอมฟัง และเดินเข้าบ้านแต่โดยดี

[ออกฤทธิ์ออกเดช เพราะน้อยใจ]
ตอนพาท่านไปนอน ท่านเอาสี่ขาเข้าห้องนอนด้วย
ซึ่งไม่เคยเป็นมาก่อน
ครั้งนี้ ท่านแอบ [พยายาม] ลุกจากที่นอนคนเดียว
โดยหวังใช้สี่ขาช่วย แต่ท่านลุกยืนเองไม่ได้
คาดว่าเพราะพาร์กินสัน ทำให้ไม่มีกำลังขาที่จะลุกยืนเอง
พอผมไปช่วยให้ลุก ก็พยายามพาตนเองเข้าห้องน้ำ
และถามย้ำว่า "ผมจะไป แล้วทำไมไม่ไปล่ะ"
ผมก็สรุปเอาเองว่า ท่านน้อยใจที่ผมจะไม่อยู่ดูแลท่าน
จึงพยายามที่จะช่วยตัวเอง
หวังในใจว่า ท่านจะไม่พยายามพาตัวเองออกบ้าน
เพราะหลายครั้งที่ท่านถามถึงบ้านเก่าและคนเก่าที่ไม่มีอยู่แล้ว
กลัวท่านจะออกตามหาอย่างมุ่งมั่น เหมือนวันนี้

ปล. นึกถึงคุณลุงป้อมในพรจากฟ้า
ที่จะออกไปเอาแหวนแต่งงาน ไปขอสาวเลย
ใครก็ขวางไม่ได้ พระเอก นางเอก ก็ต้องตามน้ำ